Isla De Ometepe: het vulkaaneiland van Nicaragua

Tijdens het voorbereiden van mijn reis door Nicaragua viel mijn oog op het bijzondere Isla de Ometepe. Iets in mij vertelde me dat dit wel eens mijn favoriete plekje van Nicaragua zou gaan worden. Dit gevoel bleek te volledig juist te zijn…

Als kippen op transport

Vanuit Granada pakken we de bus naar Rivas. Met ‘bus’ bedoel je in Nicaragua de chickenbus: een kleurrijke, gepensioneerde Amerikaanse schoolbus, die in de meeste gevallen zó vol zit dat de passagiers met zijn allen op elkaar gedrukt zitten. Als kippen op transport naar de slacht; een chickenbus dus. Gelukkig zijn we vroeg en hoeven en we niet in het bomvolle gangpad te staan, maar bemachtigen we plekje op de plakkerige leren bankjes. Ik doe een raampje open, het straatbeeld schiet aan ons voorbij. Met een zwoele wind langs mijn wangen fantaseer ik over alles wat nog komen gaat.

Land in zicht

Hobbelend rijden we Rivas binnen. De bus uit, de taxi in, richting de haven van San Jorge. In de verte  wordt de horizon gesierd door twee vulkanen met daartussenin een stuk land. Een boottocht van zo’n 1,5 uur brengt ons minuut na minuut dichter bij. Hoe dichter bij we komen, hoe meer het silhouet van het eiland tot leven komt: de actieve vulkaan Conception, met een eeuwig rookpluimpje rondom de krater en de inactieve, weelderig bebosde vulkaan Maderas.

Het eiland is groot en het openbaar vervoer is beperkt. Om optimaal te kunnen genieten besluiten we in het midden van het eiland te verblijven, ten hoogte van het dorpje Santa Cruz, zodat alles redelijk ‘dichtbij’ is. Het wordt al donker, dus in plaats te kiezen voor de trage bus, delen we met een groepje backpackers een taxi om zo voor het donker een slaapplek gevonden te hebben.

Bij aankomst blijkt dat we beter van te voren wat hadden kunnen boeken.  Alles ligt redelijk ver uit elkaar en het meeste is volgeboekt. We ontmoeten een backpacker die op weg is naar haar accommodatie. ‘Het is slechts een half uur lopen en er is sowieso plek’. Moe lopen we met haar mee. Mijn backpack plakt aan mijn rug en voelt loodzwaar.

Doorweekt van het zweet komen we ruim een uur (!) later in het pikdonker aan. Mevrouw wist de weg niet meer. We hebben gelopen, gestrompeld, een lift gekregen (thank god) en zijn daarna nog een stuk verdwaald, maar eindelijk bereiken we Finca Magdalena. Gelegen in de middle of nowhere, aan de voet van vulkaan Maderas. Gesloopt belanden we in ons klamme, houten kamertje waar we als een blok in slaap vallen.

Finca Magdalena

Ik word wakker van een geluid dat ik niet kan plaatsen. Een oergeluid dat uit de richting van de vulkaan lijkt te komen. Ik luister wat, neem het geluid zelfs op met mijn telefoon met het idee het later na te vragen bij het personeel. Dan ineens weet ik het: brulapen!

Finca Magdalena is een zeer basic maar ruim opgezette accommodatie, waar een gemoedelijke sfeer hangt. De plek is prachtig: aan de voet van vulkaan Maderas en met een perfect uitzicht op het rookpluimpje van Conception. Helaas is de finca niet gelegen in Santa Cruz (wat we eigenlijk wilden) maar in het verder gelegen Balgue.

De horrorweg bij daglicht

Na het ontbijt vertrekken we naar Santa Cruz, waar we de hyrogliefen van El Porvenir willen bekijken. De bus zou rond half 9 aan de weg bij Finca Magdalena moeten stoppen, maar dit gebeurt niet. Dan gaan we maar lopen, weer dat hele stuk wat we de avond ervoor in het donker hebben gedaan, in de hoop halverwege een bus tegen te komen. Tevergeefs.

Al lopend merken we dat  de route in het daglicht een stuk dragelijker is dan in het donker. Tropische vogels houden ons in de gaten, terwijl wij onze ogen uitkijken. Kippen, geiten, varkens en paarden lopen los op straat, soms in de gaten gehouden door cowboys die niet zouden misstaan in een stoere westernfilm.  Spelende kinderen en jongeren op oude brommertjes. Kleine huisjes en weilanden vol koeien. En natuurlijk het constante uitzicht op twee machtige vulkanen.

De El Porvernir

Eenmaal in Santa Cruz lunchen we bij Finca Santa Cruz, waar we tevens een fiets huren. De weg vervolt zich richting de hyrogliefen van El Porvernir. De hyrogliefen zelf vallen tegen, maar de omgeving is indrukwekkend en rustgevend tegelijk. Puur natuur, we eten fruit , zo van de boom! Onderweg komen we een cowboy tegen, gehuld in een prachtige outfit. Hij vraagt trots of ik op zijn paard wil zitten. Zijn verlegen glimlach zorgt ervoor dat ik geen nee durf te zeggen…

Ojo De Agua

Na El Porvernir besluiten we naar de zoetwaterbron Ojo De Agua te fietsen, een mooie rit van zo’n 30 minuten. Dit blijkt een turquoise oase waar tientallen toeristen bijkomen van zweterige vulkaanwandelingen en vermoeiende fietstochten. We ploffen neer op één van de houten ligbedden en ik besef me dat we nog vier lange weken in dit prachtige land mogen doorbrengen. Deze gedachte, in combinatie met een verse kokosnoot resulteert in een ultiem geluksmomentje.

Maderas Viewpoint

De volgende dag beklimmen we vulkaan Maderas. Niet tot de top, maar tot het viewpoint, dat ergens halverwege ligt. Dit stuk mag zonder gids, dus daar kiezen we dan ook voor. In het begin van de route worden we vergezeld door een groepje loslopende paarden. Al snel valt ons op hoe verlaten deze trail is. Om ons heen niets dan uitgerekte natuur en stilte. Dichtbegroeide stukken jungle en open velden vol vulkanisch gesteente, een herinnering aan eerdere uitbarstingen, wisselen elkaar af. In geen velden of wegen is er een iemand te bekennen. ‘Lopen we nog wel goed?’ Vriendlief gokt van wel. Om de paar minuten zien we een oranje lintje ergens in een boom, die ons stilletjes verteld dat we nog steeds de goede kant oplopen.

Uiteindelijk komen we bij twee houten bankjes, met daartussenin een krakkemikkige prullenbak.  Als we ons omdraaien worden we verrast door een adembenemend uitzicht op Isla de Ometepe. We snappen meteen dat dit het viewpoint moet zijn. Voldaan genieten we van de overweldigende stilte en als we eenmaal wat bij zijn gekomen vervolgen we onze weg weer terug.

Playa Santa Domingo

Na dit wandelavontuur willen we niet liever dan uitrusten in de avondzon. Playa Santa Domingo is hier de perfecte plek voor. De middag is al bijna voorbij en het strand is verlaten, op een cowboy na. Hij wast zichzelf én zijn paarden in het zoete water van Lake Nicaragua. Woorden schieten te kort hoe het voelt om op zo’n puur stukje aarde te zijn.