Van ambtenaar naar digital nomad: alles over mijn carrièreswitch!

In oktober 2017 werden Mark en ik wakker op het rommelige zolderkamertje van zijn tweelingbroer. In de weken daarvoor hadden we zo ongeveer alles wat ons leven vorm gaf opgegeven. Ons huurhuis was opgezegd, 99% van onze spullen was verkocht én ik had ontslag genomen bij het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. Wat we wél hadden, was een enkeltje Bangkok, een volle backpack en hysterische reisvlinders in onze buik. Die middag vertrokken we namelijk voor onbepaalde tijd naar het buitenland om als digital nomad te werken en te reizen. Inmiddels zijn we bijna 1,5 jaar verder: hoog tijd voor een update en het complete verhaal!

Van criminoloog naar de communicatiewereld

Even een flashback naar eind 2016. Na 5 jaar gewerkt te hebben als criminoloog/onderzoeker bij het CBS was ik er helemaal klaar mee. Ik merkte dat mijn huidige functie mij geen energie meer gaf. Mijn werk maakte me moe en inspiratieloos. Dit was niet mijn pad en ik werd steeds een beetje ongelukkiger. Meer en meer voelde ik dat mijn hart lag bij communicatie, schrijven, social media en alles wat daarmee te maken heeft. Er moest iets drastisch veranderen.

Mijn enige ervaring met het communicatievak was mijn blog, maar ik was vastberaden hier verandering in te brengen. Ik kreeg de kans om een loopbaancoach in de arm te nemen en intern stage te lopen op de communicatieafdeling van het CBS. Al na een week wist ik zeker dat dit de richting voor mij was. Onder het motto ‘niet geschoten is altijd mis’ solliciteerde ik een paar weken later op een communicatiefunctie bij het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. Met succes! Ik was door het dolle heen, want ik had een compleet andere studierichting en op papier dus geen ervaring, maar blijkbaar waren een de stage, Travellust en een flinke dosis enthousiasme voldoende bewijs dat ik het in me had.

Van ambtenaar naar zzp’er

Het voelde goed om mijn eerste stappen in de communicatiewereld te zetten en bij het ministerie van SZW te werken. In de tussentijd werd mijn blog steeds groter. Van familie en vrienden kreeg ik regelmatig de vraag of ik van mijn blog mijn fulltime werk wilde maken, maar ik antwoordde steevast dat ik de combinatie van enerzijds de zekerheid van mijn vaste baan en anderzijds het leuke inkomen en de fantastische reizen door uit mijn blog de perfecte combi vond. Toch begon een leven als zzp’er me steeds meer aan te trekken. Mijn droom is namelijk al tijden om plaatsonafhankelijk te kunnen werken. Vanuit Nederland, maar ook vanuit daarbuiten. Natuurlijk ben ik niet de enige die daarover fantaseert, maar niet elk beroep is hiervoor geschikt. Gelukkig had ik met mijn blog een online bedrijf in handen en was ik op de goede weg.

Leuk die dromen, maar in de realiteit geef je de zekerheid van een vaste baan niet zomaar op. Ik had bij zowel CBS als bij SZW een vast contract, leuke collega’s, een goed salaris en perfecte arbeidsvoorwaarden (want: ambtenaar). Zo had ik vanwege een slimme regeling 9 weken per jaar vrij waardoor reizen voor mijn blog én een fulltime baan in de meeste gevallen goed te combineren was. Op papier had ik dus helemaal niets te klagen, maar toch wist ik  diep van binnen dat een leven op kantoor niet bij mij paste. En daarbij was ik het 3 uur per dag pendelen tussen Utrecht en mijn werk in Den Haag na vijf jaar vreselijk zat.

Dromen waarmaken

Ik was net een paar weken in dienst bij het ministerie toen Mark een bom dropte: hij wilde zijn huidige bedrijf als zelfstandig personal trainer compleet omgooien. Zijn plan: alles opgeven en naar het buitenland om vanuit daar te werken en te reizen. Ik als reisblogger en hij als online coach. Veel mensen bestempelen dit als compleet achterlijk en ondoordacht, maar ik vond het geweldig. Hij wist natuurlijk dat ik – reisfreak, wannabe zzp’er en altijd al de wens om ‘vrij’ te leven en te werken – dit nooit zou weigeren. Dit werd óns avontuur!

Het voelde meteen goed. Beter dan ooit zelfs, want nu pas viel alles op zijn plek! Hij wist dat dit de schop onder mijn kont was die ik nodig had om de stap te wagen: stoppen met mijn baan, mijn droom achterna, plaatsonafhankelijk werken en leven van mijn blog. Een stap die ik vanuit mezelf – en vanuit mijn veilige ambtenarenbestaan – nog lang niet durfde te zetten. En dus ging ik met klamme handjes naar mijn manager om na twee maanden dienstverband alweer mijn ontslag in te dienen. Ik was bang dat ze het mij kwalijk zouden nemen dat ik zo snel zou stoppen met de functie. Gelukkig vond hij het enorm stoer en snapte hij volkomen dat dit een goede stap voor mij zou zijn.

Zeven maanden als digital nomad in Azië

Ons leven kwam in een stroomversnelling. Ik maakte via mijn blog aan een groter publiek bekend dat we ons leven gingen omgooien, we zegden onze huur op en verkochten 99% van onze spullen. Het jaar 2017 was behoorlijk hectisch te noemen. In oktober was het dan eindelijk zo ver!

Een reis voor onbepaalde tijd dus. Na al eerder vijf keer in Bangkok geweest te zijn was wisten we vrij snel dat we ons nieuwe leven hier graag wilden starten. We zijn beiden dol op Bangkok en de stad voelt als ons thuis. Vol met adrenaline begonnen we in de Thaise hoofdstad aan ons leven als digital nomad. We dwaalden door ons geliefde Bangkok, we vierden het lichtfestival en Oud & Nieuw in Chiang Mai, scheurden met onze scooter langs watervallen, tempels en rijstvelden, verloren ons hart in Myanmar, kregen familiebezoek op een tropisch eiland, werkten in hippe koffietentjes vanuit Bali en sloten onze werkdagen meer dan eens af met een plons in het zwembad. Ook ons werk kreeg steeds meer vorm. Toch merkten we ook dat structuur vinden lastig was en concludeerden dat Marks nieuwe bedrijf alleen vanuit Nederland een échte boost zou krijgen.

Terug naar Nederland, maar voor hoelang?

Na ruim 7 maanden, in mei 2018, vlogen we terug naar Nederland. Niet omdat we klaar waren ons avontuur in het buitenland, maar omdat we in de zomerperiode drie bruiloften hadden die we niet wilden missen. Ook kreeg ik in de periode daarvoor te horen dat ik geopereerd moest worden, met de nodige nacontroles. Ons plan was in principe om zo’n drie maanden in Nederland te blijven en vervolgens weer op pad te gaan. Uiteindelijk vonden we een knus huisje in Utrecht waar we voor vijf maanden op konden passen, dus vijf maanden it is.

Eenmaal in Nederland sloeg de twijfel toe. Willen we het reizen écht weer oppakken of willen we liever blijven? Ik neigde behoorlijk naar het eerste, maar we zagen allebei dat Mark iets anders nodig had. Hij functioneerde veel beter op structuur en regelmaat, vooral nu zijn werk in Nederland veel lekkerder liep dan in het buitenland.

De kogel ging uiteindelijk door de kerk. We blijven. Niet omdat een leven in het buitenland geen droom meer is, maar omdat het voor nu het allerbeste voelt.

Falen of winnen?

We gaven alles op, met het idee om pas na minstens 1,5 jaar weer terug te keren. Dit liep dus een tikkeltje anders. Dit betekent overigens niet dat ik het zie als falen of mislukken. Mijn leven is, door die sprong te wagen, namelijk in positieve zin compleet veranderd. In korte tijd heb ik grote meters gemaakt en heb ik van mijn ultieme hobby omgetoverd tot een goedlopend bedrijf. Ook Mark is gelukkig en succesvol met zijn bedrijf The Transform Code. Het besluit op alles op te geven, heeft ervoor gezorgd dat wij stappen maakten waarvan we, gevangen in ons leventje van toen, nooit hadden durven dromen.

Ik ben nog steeds ontzettend trots op onze keuze en ons avontuur. Luisteren naar ons gevoel, ons hart volgen en onze dromen najagen. Dit is iets wat naar mijn idee nog steeds door te weinig mensen gedaan wordt. Tuurlijk, we hebben dingen moeten opgeven.  We kwamen na 8 maanden terug naar een Nederland zonder huis, auto en meubels. Ook de zekerheid van een vast contract, perfecte arbeidsvoorwaarden en een pensioen is weggevallen. Maar door deze stap te zetten is Mark blijer met zijn werk dan ooit, heb ik van mijn passie mijn werk durven maken, hebben we geweldige plekken gezien én weten we hoe het voelt om een sleur te doorbreken en je leven in eigen hand te nemen. Dat alles had ik voor geen goud willen missen. Een leventje met een baan van negen tot vijf, op kantoor en niet de volledige vrijheid hebben om je eigen leven in te delen? Daar zit er – thank god – gelukkig niet meer in!

Toekomstdromen

Het is op het moment van schrijven maart 2019. Sinds mei 2018 hebben we op diverse huizen in Utrecht gepast in afwachting van ons nieuwe, vaste stekkie: een nieuwbouwappartement hartje Utrecht. Deze wordt als het goed is over twee maanden opgeleverd. We kunnen niet wachten om weer ons eigen plekje te hebben. Ook mogen we de paar verhuisdozen die we nog wel hebben eindelijk, na ruim 1,5 jaar, uitpakken. Zeker weten dat wij ons als kind in een snoepwinkel gaan voelen!

Hoewel ik vanuit Nederland ook de leukste reizen kan maken, blijven de kriebels om voor langere tijd weg te gaan bestaan. Onze grote reisdroom is dit keer wel een tikkeltje bijgesteld. ‘Alles opgeven, voor onbepaalde tijd weg en een nieuw bedrijf starten’ is veranderd in ‘alles tijdelijk achterlaten, voor onbepaalde tijd weg en een bestaand bedrijf in het buitenland voortzetten’. Iets meer zekerheid, rust en structuur dus, maar nog wel vanuit de allermooiste plekjes ter wereld!